Verbondenheid

Vandaag realiseerde ik me iets heel waardevols.
Deze keer was het niet alleen mijn hoofd dat iets bedacht en wist, maar mijn hele lichaam deed mee.
Ik voelde het in elke vezel van mijn lichaam. Zo apart en fijn tegelijkertijd.

Wat ik voelde?

Ik voelde een diepe verbondenheid met mijn oma.
En met die verbinding leek het alsof ze hier bij me in de kamer stond.
Mijn lieve oma, die volgende maand al 15 jaar niet meer bij ons op aarde is.

Dit besef, ten volle, kwam als een verrassing. Al vaker had ik mezelf horen zeggen dat dierbaren nooit echt helemaal weggaan omdat ze voor altijd in onze
harten blijven voortbestaan. Deze keer voelde ik het ook.

De aanleiding van dit plotselinge inwendige besef was een sessie die ik vanochtend met een cliënte had.
Ze vertelde me dat ze zich zo alleen voelt, zonder haar man. Haar maatje, met wie ze kon lezen en schrijven.
De enige persoon die haar zonder woorden of uitleg begreep.  Ten diepste voelde ze zich gezien door hem.

Zo naarstig op zoek naar die verbondenheid, maar tegelijkertijd bang en verdrietig om het besef dat dit wellicht nooit meer mogelijk is.
Ze voelt zich alleen omdat hij er niet meer is. Maar ze voelt zich ook alleen omdat ze juist die diepe verbondenheid niet meer durft toe te laten.
Vanwege de pijn en het gemis. Ze wil zich niet meer rot voelen.

Wat ze zich toen nog niet realiseerde was dat ze juist door de pijn af te wenden, ook de verbinding min of meer verbrak.
Hetgeen juist zo bijzonder was in hun relatie en waar ze zo naar op zoek is eigenlijk.

Ik vertelde haar wat mijn oma voor mij betekend heeft. Hoe diep onze band was en nog steeds is.
Dat verbondenheid niet te vangen is met woorden. Het is niet uit te leggen met je hoofd, maar enkel te voelen met jouw hart.


En toen gebeurde het!


Ik zag het kwartje bij haar vallen. Haar buik rommelde alsof het eindelijk kon loslaten wat ze al die tijd zo vast had gezet.
Ze “begreep” het meteen. Niet de woorden, maar het gevoel dat ik voelde toen ik over mijn oma vertelde.
Een glimlach verscheen op haar gezicht. Want zonder dat ze het in de gaten had ,stonden daar mijn oma en haar man in de kamer.

Zij zag het, ik zag het. Er was geen twijfel over mogelijk: daar waren ze!

Je verbonden voelen is een van de basisbehoeften van de mens. Een diepe verbinding met anderen. Het gevoel hebben ergens bij te horen.
Het gevoel dat je er niet alleen voor staat. Mijn oma heeft een enorm belangrijke rol gespeeld in het creëren van mijn basisveiligheid.
De geborgenheid en onvoorwaardelijkheid die ik voelde als ik bij haar was, dat is iets dat je voelt niet iets wat je bedenkt.
Ik vind het jammer dat ze er niet meer is, maar ben tegelijkertijd dankbaar voor die bodem, de liefde, de onvoorwaardelijkheid en haar cheerleaderschap.
Want oh wat was ze een goede cheerleader voor mij. De aller- allerbeste!

Ik mis haar nog elke dag. Maar ik voel met niet alleen. Want ik heb haar echt altijd bij me. Ze zit in elke vezel van mijn lichaam.