Innerlijke kracht
“Als je zelf geen plannen maakt, word je opgenomen in de plannen van een ander.”
Mijn cliënte knikt instemmend. Ze begrijpt maar al te goed waar dit over gaat.
Sinds ze terug is van haar reis naar Australië, waar ze twee maanden alleen doorheen reisde, wordt er aan haar getrokken.
“Allemaal lieve mensen hoor”, verzekert ze me. “Maar het verstikt me zo.”
Juist omdat ze ook zo dankbaar is dat haar omgeving haar zo graag ziet,
vindt ze het heel lastig om aan te geven dat ze eigenlijk tijd nodig heeft om te landen.
Om even alleen met zichzelf te zijn in het zo drukke Nederland. Even te kunnen voelen wat ze nodig heeft.
Dat lukt niet als ze van de ene naar de andere afspraak vliegt. Dat ging aan de andere kant van de wereld veel beter.
Maar ja, in Australië hoefde ze niets. Met niemand of niks rekening te houden.
Daar kon ze doen waar ze zin in had, daar op dat moment. Thuis is dat nu eenmaal anders. Familie, vrienden en werk.
Terug op eigen bodem komen oude patronen ook weer in beeld.
“Nee zeggen komt eigenlijk niet in mijn woordenboek voor”, geeft ze toe.
“Nou, eigenlijk wel”, antwoord ik haar. “Je zegt elke dag nee tegen jezelf.”
Ik zie dat ze schrikt. Haar gelaat verschiet van kleur en haar wangen worden rood.
“Je hebt gelijk! Zo had ik het nog niet bekeken!”
“Als we die nee nou eens ombuigen in een ja. Een ja tegen jezelf? Probeer ik voorzichtig.
“Dat lijkt me héér-lijk, maar hoe?”
“Door van jezelf een prioriteit te maken in plaats van alle andere mensen voor te laten.”
Ze kijkt me verwachtingsvol aan. Haar ogen spreken voor haar: “Leuk bedacht Minke, maar hoe doe ik dat?”
Ik beantwoord haar onuitgesproken vraag met een glimlach en zeg: “Begin maar eens met wat kruizen te zetten in je agenda.
Deze dagen zijn voor jou. Dan ben je gewoonweg niet beschikbaar voor anderen.”
Haar ogen glinsteren, een zucht ontsnapt uit haar mond. Alleen de gedachte aan een vrije dag voor zichzelf geeft haar al meer ontspanning.
“En die telefoon kan ook vaker uit. Je hoeft niet 24/7 beschikbaar te zijn voor anderen.
Jij kiest jouw moment van reageren. Niet zij.”
Ze springt van enthousiasme op uit haar stoel.
“Ik ga zo meteen wat kruizen zetten!”, roept ze. Vastberaden stapt ze na de sessie de kamer uit.
Ik draai me om en pak mijn agenda. “Wat een goede idee”, denk ik bij mezelf terwijl ik de bladzijdes omsla op zoek naar mogelijkheden om een dik kruis te zetten.
Ook ik word opgenomen in de plannen van een ander, als ik niet mijn eigen kostbare tijd bewaak.
De belangrijkste relatie die je kunt hebben is met jezelf. Want van daaruit, vanuit jouw kern, maak je de beste keuzes voor jezelf. Van daaruit kies je de mensen die bij je passen, die je steunen en voeden. Alleen jij kunt ten volle bepalen welk leven voor jou de meeste voldoening geeft. Jij bepaalt, niet iemand anders. Dat brengt me op de volgende quote die ik mooi vind en die ik met jou wil delen:
Op een van mijn meest kwetsbare momenten zijn verpleegkundigen mijn redding geweest. Zowel letterlijk; ze hebben mijn leven gered door adequaat te handelen, als figuurlijk: hun aanwezigheid maakte mijn ziekenhuisverblijf stukken aangenamer.
“Sinds de dood van mijn vader voel ik me anders dan daarvoor,” zucht ze. Mijn cliënte van bijna 25 jaar oud zit tegenover me. Een paar maanden geleden moest ze noodgedwongen afscheid nemen van haar ernstig zieke vader. Veel te vroeg. Voor hem, maar ook voor haar. In één klap is ze naast haar vader óók haar onbezorgdheid kwijt, zo vertrouwt ze me toe.
