Leven we voort na onze dood?

Als er een hemel bestaat, zou Elvis dan nog steeds muziek maken, Vincent van Gogh portretten schilderen en Johan Cruijff zijn kennis over voetbal delen?  Zouden ze op hun nog niet overleden geliefden wachten? Of gaan ze verder met een volgend leven? Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer vragen dat bij me oproept.

Dood zijn? Is er een plek waar zielsverwanten elkaar weer vinden?  Zijn dierbaren nog om ons heen in energievorm? Is er meer op aarde dan levend leven? Voor zover bekend is er nog nooit iemand teruggekomen die het ons kan vertellen. Dat vind ik jammer.
Althans niet met zekerheid of enig bewijs. We moeten het hebben van ervaringen en verhalen. Maar hoe weten we of onze hersenen geen spelletje met ons spelen? Een trucje uithalen?!

Ik heb er geen ervaring mee. Ik heb nog nooit een gestorvene weer in mijn leven ontmoet. Althans ik ben me er niet van bewust. Mijn oma wel. Ik herinner me diverse verhalen van haar!
Het was de begrafenis van haar broer: ome Jan. Op de dag van afscheid schrok ze zich rot, want ome Jan zat op haar bank en had kleding aan die ze nog nooit had gezien. Hij lachte naar haar en zat daar alleen maar. Hij zei niets. Haar schoonzus schrok, toen mijn oma haar over deze ontmoeting vertelde. Want mijn oma omschreef kleding die zijzelf nooit gezien had maar die ome Jan in de kist droeg.

Nog zoiets: Kort na het sterven van mijn opa was er een stormachtige avond. Mijn oma stond in een donkere kamer naar het tafereel buiten te kijken. Het onweerde. Ze hield niet van onweer en was bang. Plots ging het licht in de kamer aan! Was het toeval? Was het de bliksem die insloeg? Volgens oma niet: Het was opa die haar gerust stelde.

Nu ik aan het schrijven ben, realiseer ik me ook wel iets frappants. Het speelde vlak voordat mijn oma zelf stierf. Ik had een bevriend paragnost gesproken over oma’s snel te verwachten overlijden. De vrouw wist niets van haar achtergrond. Ze vertelde me dat het boven één groot feest was, iedereen was blij om haar te gaan zien. Ze beschreef ome Jan precies zoals hij was: een grote grappenmaker die mank liep.  En er was nog iemand: een deftige meneer met op zijn hoofd een hoge hoed. Dat moest mijn overgrootvader zijn. Oma omschreef hem ook altijd zo!
Toen haar einde naderde mompelde ze iets, met haar ogen dicht. Hoorde ik dat goed? “Het is één groot feest, ze wachten allemaal op mij,” zei ze en glimlachte…. Ik krijg nog steeds rillingen als ik aan dat moment terugdenk.

Is er leven na de dood? Die vraag krijg ik regelmatig van cliënten die afscheid hebben moeten nemen van dierbaren. Het is moeilijk dat iemand er ineens niet meer is. Weg is. Maar zijn ze ook echt weg?  De één gelooft in engelen, de ander vermoedt dat we hier iets te leren hebben en dat er zielsverwanten bestaan. Weer een ander is er stellig van overtuigd dat alles ophoudt wanneer we sterven. En er zijn mensen die erkennen dat geliefden zich in de vorm van een vlinder zich vertonen.

Heel eerlijk gezegd, ik heb geen antwoord op die vraag.  Ik zou wel graag willen dat ik mijn oma en anderen weer in de armen kan sluiten nadat ik ben overleden. Ik ben ook aanhanger van de gedachte dat alles wat we hier doen nut heeft en dat er een reden is waarom ons dingen overkomen. Die gedachte vind ik mooi en stelt me gerust.

Na de dood. Is het een kwestie van weten of van voelen? Als achterblijver erken ik de verbondenheid, de liefde, de herinneringen. Die zullen altijd blijven bestaan. Ik ben ervan overtuigd dat we nooit helemaal ‘weg’ zijn.