Betekenis geven
‘Heb ik goed genoeg mijn best gedaan?’ vraagt mijn 83-jarige cliënte zich af.
Ik weet dat ze zich dit, sinds het overlijden van haar echtgenoot, veelvuldig afvraagt.
Ze is in de laatste fase van haar leven beland en daarin maakt ze de balans voor zichzelf op.
Terwijl ik me afvraag waar ze specifiek op doelt, lijkt ze mijn gedachten te lezen en zegt:
‘Heb ik genoeg gedaan om de hemel en de aarde met elkaar te verbinden?
Is het me gelukt om de hemel naar hier te brengen en dit door te geven aan anderen?’
Een boeiende vraag, waarna een boeiend gesprek volgt.
‘Wat is de hemel?’, vraag ik haar. Ik kijk mijn cliënte aan. Ze is niet religieus opgevoed, weet ik.
Haar ouders gingen niet naar de kerk en waren ervan overtuigd dat God in ons zit en niet daarboven op een wolk.
Ze waren hun tijd ver vooruit.
‘Dat is de kosmos, het universum, de energie waaruit wij allemaal bestaan.’ zegt ze.
Ik laat haar antwoord even bezinken.
‘Dus met andere woorden: Wij zijn allemaal energie, verbonden met het universum. Dus er huist in ons allemaal een stukje hemel?’
‘Ja, goh. Eigenlijk wel he?’, ze lijkt blij verrast en niet voorbereid op deze conclusie.
‘Als dat zo is, dan brengen wij allemaal een stukje hemel op aarde doorgewoonweg hier te zijn’, vervolg ik.
Dit brengt haar even van haar stuk. Ze was ervan overtuigd dat ze te veel met zichzelf bezig is geweest, maar dit gesprek verandert haar visie op haar inbreng op deze wereld.
Ze was een verhalenverteller.
Altijd geweest. Alle kinderen uit de buurt kwamen naar haar luisteren op een van de vele vertelmiddagen die ze spontaan organiseerde.
Ze zag dan hoe blij deze kinderen na afloop waren.
‘Weet je dat we vaak niet beseffen welke impact een klein liefdevol gebaar op een ander kan hebben?’ reageer ik als ze is uitgesproken.
‘Wat voor ons vanzelfsprekend is of klein, kan heel bijzonder of groot zijn voor een ander die het ontvangt.’
Haar ogen lichten op en kijken me ineens erg vreugdevol aan. ‘Dus eigenlijk heb ik best wel goed gedaan!’, glimlacht ze.
‘Ja, dat denk ik wel’, glimlach ik terug.
We zijn niet allemaal een moeder Theresa of een Nelson Mandela.
Maar we zijn wel allemaal in staat om een stukje hemel op aarde te brengen, hoe klein een gebaar soms ook is.
Met de juiste intentie en met een open hart kun je ver reiken.
En vertrouw me als ik zeg dat je zelf ook dat stukje hemel zal voelen wanneer je daarmee begint.
“Mam, ik voel me niet zo lekker”, zegt onze oudste tegen me tijdens onze busrit omhoog. De buschauffeur heeft er zin in want hij rijdt als een bezetene de steile berg op, zo langs de afgrond zonder vangrail. Dat hij een door de wol geverfde chauffeur is, blijkt wel als hij de bus gladjes door elke haarspeldbocht heen manoeuvreert. Ik ben er niet echt gerust op, ondanks zijn ervaring. Hoe vaak heb ik die nieuwsberichten over busongelukken voorbij zien komen? Ik ril.
“Als je zelf geen plannen maakt, word je opgenomen in de plannen van een ander. ”Mijn cliënte knikt instemmend. Ze begrijpt maar al te goed waar dit over gaat. Sinds ze terug is van haar reis naar Australië, waar ze twee maanden alleen doorheen reisde, wordt er aan haar getrokken. “Allemaal lieve mensen hoor”, verzekert ze me. “Maar het verstikt me zo.”
De belangrijkste relatie die je kunt hebben is met jezelf. Want van daaruit, vanuit jouw kern, maak je de beste keuzes voor jezelf. Van daaruit kies je de mensen die bij je passen, die je steunen en voeden. Alleen jij kunt ten volle bepalen welk leven voor jou de meeste voldoening geeft. Jij bepaalt, niet iemand anders. Dat brengt me op de volgende quote die ik mooi vind en die ik met jou wil delen:
